Ik heb de velden van Bourdieu betreden. Meervoud. De habiti herkend. Meervoud. Vlak voor het volledig verteren, beginnen braken om te kunnen vluchten. Muziek, wetenschap, economie, literatuur,... Dit heeft mij thuisloos gemaakt. Met alle gevolgen vandien. Voor mijn broodwinning en voor mijn sociale grijpbaarheid. Ik was niet bereid toegangstickets te betalen. Ergens diep in mij – aan de achterkant - is de vierkanten kiem geënt van het willen ontsnappen. Autoriteitsallergie. Het gevolg is een blijvend zwerven. Verbannen dolen in de tussenvelden. Als bezoeker ben ik welkom. Doch steeds een wilde gans in het noorden en een vreemde eend in het zuiden. Geen wonder dat mysterie ‘ my middle name ' is geworden. Het stoot af, trekt aan, maar raakt tenslotte nooit. Zwart heeft geen grenzen. Toch heeft ook het ras der tussenvelders onvermijdelijk zijn eigen veld. Zoekers aller landen waar zitten jullie? Laten we een net spannen, dijken, bruggen en wallen bouwen. Laten we elkaar herkennen. Alleen om te weten dat we niet alleen zijn in het niet kunnen blijven achter de dijken, op de bruggen en binnen de wallen. Meer dan een herkenningsflits in de ogen kunnen we niet verwachten. Vierkanten rollen moeilijk samen. Is het een keuze?
3 februari 2005
|